O jee, Ferrée in de WW

Omdat ik nu drie jaar in de ww zit, en aan het einde van het jaar traditiegetrouw allerlei ‘lijstjes’ het daglicht zien, leek me het wel een goed idee om een lijstje te maken van mijn sollicitatieactiviteiten over 2017 en dat te sturen naar de CVB voorzitter van Inholland, Jet de Ranitz. Inholland betaalt mijn ww en straks mijn verlengde ww, dus ze mag best weten wat ik zoal uitgespookt heb om weer aan de bak te komen. Mijn verplichting (waar ik helemaal geen moeite mee heb) is om minimaal 4x per maand te solliciteren, of een andere op werk gerichte activiteit te ontplooien. Waarvan minimaal één keer op ongeschoold niveau. Dat zijn dan minimaal 44 sollicitaties per jaar. De getalletjes die ik in mijn overzicht mailde waren 77, 40, 3, 2, 2.  Dit was respectievelijk voor 77 sollicitaties, zo'n  40 % meer dan minimaal vereist, 3 x Vinna’s conclusie dat ik  niet voldaan heb aan mijn sollicitatieverplichting, waarvan 2 x   expliciet is aangegeven dat dit een  reden was voor en mel

Na drie jaar en twee maanden komt er binnenkort een einde aan mijn ww periode. Aangezien ik 36 jaar in het onderwijs heb gewerkt, kan ik straks een beroep doen op de bovenwettelijke ww uitkering. Vroeger heette dat wachtgeld. Ik realiseer me dat ik in een riante situatie zit, want ik kom immers niet in de bijstand. Er moet er wel bij gezegd dat ik, wat in vele bedrijfstakken gebruikelijk is bij een gedwongen ontslag, geen ontslagvergoeding, gouden handdruk of iets dergelijks heb mogen toucheren. In 'ruil' daarvoor krijg ik dus een verlengde ww, die betaald wordt door mijn ex werkgever. Ondertussen solliciteer ik nog steeds gemiddeld 7 keer per maand.  In de media wordt juichend geschreven over het positieve economische klimaat en het overweldigend aanbod aan banen als gevolg daarvan. Ik ben blij dat er voor velen kennelijk weer perspectief is! Via mijn mail stromen dagelijks verse vacatures binnen; een ware tsunami aan banen! Ook op linkedin zie ik vaak berichten van mijn 50

Inmiddels weet de lezer dat Vinna (door mij aangeduid als waakhond) een bedrijf is dat organisaties die eigen risico drager zijn voor de WW, bijstaat om op deze uitkeringen geld te besparen. Dat doen ze door alle potentiële misbruikers (alle ex werknemers met een uitkering dus) uitvoerig te besnuffelen in de hoop ze te betrappen op verwijtbaar gedrag, zodat ze een reden menen te hebben om korting op de uitkering te eisen bij de uitkerende instantie. Op de site van Vinna en in hun twitterfeed (zie hieronder) stellen ze de wereld juichend in kennis van hun acties en overwinningen waarmee zij hun eigen risicodragende cliënten steevast beschermen tegen 'profiterende en malverserende' ex-werknemers. Bij Vinna werken onder meer juristen. Zo’n jurist heb ik een keer meegemaakt tijdens een hoorzitting in het verre Groningen, ten kantore van het UWV. Ik was daar voor de morele steun aan een oud collega die door Vinna verwijtbaar geacht werd. Vinna’s doel is natuurlijk om gelijk

Mijn tweede coach gaf mij de ‘tip’ om in mijn sollicitatiebrieven te vermelden dat het door de overheid voor potentiële werkgevers financieel aantrekkelijk is gemaakt om mij, als 56 plusser (in werkelijkheid 61+) in dienst te nemen. De belangrijkste ‘stimuleringsmaatregel’ is de zogenaamde mobiliteitsbonus, waarbij een werkgever maximaal 3 jaar een bonus krijgt van 7000 euro per jaar als er een werkloze 56 plusser in dienst wordt genomen. Verder zijn er werkgeversvoordelen op het gebied van premiekorting (minder premie voor WIA en WW) en de no-risk polis, waarbij als de werknemer ziek wordt, het financieel risico bij het UWV komt te liggen, en niet bij de werkgever.  Want ja, de hardnekkige misvatting is dat 56+ers zo vaak ziek zijn. Aangezien ik liever concurreer op kwaliteit dan op prijs heb ik de tip niet opgevolgd. Het is waarschijnlijk goed bedoeld vanuit overheidswege, maar het heeft ook iets van verdringing op de arbeidsmarkt. Ik heb er 36 werkzame jaren opzitten. Dat hadden

Inholland heeft, door mij te ontslaan, de ‘inspanningsverplichting’ om mij te ondersteunen bij het re-integreren.  Niet dat ik daar zelf niks aan doe, maar mijn inspanningen hebben tot nu toe nog niet tot het voor Inholland gewenste resultaat geleid. Dus behalve dat de knip wordt geopend om waakhond Vinna op mij af te sturen, wordt er ondersteund door ruimhartig geld uit te gegeven aan coachingstrajecten. Over het eerste traject, met als doel mij te helpen bij het breed solliciteren, schreef ik: Inholland heeft niet veel gehad aan mijn traject met NextJob want helaas heb ik nog geen werk. Jullie zien kennelijk mijn tekortkomingen en deficiënties, en daar ben ik blij om. Ik zou wel graag weten wat deze dan zijn, zodat ik daarvan ook weer kan leren. Tja, leven lang leren, heerlijk! Gelukkig is Inholland zo gul om mij opnieuw een traject aan te bieden, omdat zij meende dat ik hulp nodig had bij het vinden van ongeschoolde vacatures. Iets wat ik kennelijk nog niet kan. Het gold hi

Met enige regelmaat ontvang ik digitale post van het UWV in de vorm van hun ‘Werkblad’ het online magazine voor klantjes zoals ik. De editie van eind november trok mijn aandacht door het onderwerp; ‘63 jarige vond werk als lasser’ . Nadat uit onderzoek van het televisieprogramma Radar is gebleken dat slechts 1% van de werkloze 60+ers kans maakt op nieuw werk, is dit natuurlijk een flinke opsteker! Dus klikte ik door. Mees van de Graaf had altijd als lasser gewerkt en had nu na 4 jaar werkloosheid weer een baan in zijn oude beroep. Ik ben heel blij voor Mees! Even verderop lees ik een blog van Jolet Uilenberg, die 3 tips geeft om werk te vinden als 50+er: 1 zoek werk dat aansluit op je laatste baan 2 blijf je ontwikkelen 3 bouw een netwerk op. Punt twee en drie vallen voor mij in de categorie ‘open deuren’, dus daar wil ik niet over uitweiden. Opmerkelijk echter is dit: uit het verhaal van Mees én tip 1 van Jolet blijkt het te lonen om vasthoudend te blijven zoeken naar

Ik schijf vele serieuze sollicitatiebrieven voor serieuze banen, werk dat bij mij past en wat ik graag kan en wil doen. Betekenisvol werk. Helaas moet ik als langdurig werkloze ook mijn tijd verdoen met solliciteren naar functies op basisniveau zoals frietbakker, vulploegmedewerker en medewerker postkamer; de al eerder beschreven ‘kansberoepen’. Sterker nog: ik kan 9x per maand solliciteren naar serieus werk maar als aan die ene sollicitatie naar zo’n functie op basisniveau iets ontbreekt, dan zijn de rapen gaar en heb ik volgens Vinna niet voldaan aan mijn sollicitatieverplichting. Ik schik mij in mijn lot want ik wil geen gezeur, hoge bloeddruk en slapeloze nachten. Dus schrijf ik een sollicitatiebrief waarin ik mij met geveinsd enthousiasme voor de functie aanprijs. De toon van dat geveinsd enthousiasme is soms weleens licht ironisch. Het schrijven moet wel leuk blijven vind ik. En het lezen ook trouwens. Inholland denkt daar anders over en schrijft dan: ‘Hierbij sturen we je d